Ter gelegenheid van zijn 75ste verjaardag werd dit album uitgebracht van verschillende groepen met als spil slagwerker Eric Ineke. Van de drie grote drummers in Nederland is Ineke de jongste, John Engels is inmiddels 87 en Han Bennink werd onlangs 80, drie coryfeeën met een toch wel heel verschillende stijl. Ineke is bij uitstek een bop drummer hoewel hij met Frans Elsen een uitstapje maakte richting fusion en dat liet hij met succes horen tijdens zijn jubileum optreden in het BIM huis met de “Frans Elsen Factor”, het Nederlands Jazz Archief brengt het eerder opgenomen materiaal uit.

De opnamen op dit album variëren van 1968 tot 2007, zoals gezegd in steeds verschillende bezettingen, het is een pure muzikale staalkaart waarbij Ineke de slagwerker was, heel vaak in het gezelschap van Rein de Graaff. Rein als pure bop pianist ging vaak op tournee met gasten die pasten in zijn muziekwereld, maar er waren ook uitzonderingen zoals de sessie met Etta Jones (vcl) en Houston Person (ts) , geen boppers maar een heavy tenorist en een bluesy zangeres. Het niveau op dit album ligt enorm hoog, een rotsvaste ritme sectie die topsolisten begeleidt. Er zijn veel jazz fenomenen te horen op dit album, Jimmy Rainey, Doug Rainey, Pepper Adams, John Marshall, Scott Hamilton, Maynard Ferguson, Ben Webster e.v.a., een bont gezelschap uit diverse richtingen. Het overzicht biedt ook wel een fraaie inkijk in de Nederlandse jazzscene over een periode van bijna 40 jaar. Nederlandse jazz fenomenen als Ruud Brink (ts), Piet Noordijk (as), Frans Elsen (pno), Wim Overgaauw (gtr) en Rein de Graaff (pno) zijn hier in alle glorie te horen. En dat begeleid door de beste ritmesecties die er in Nederland waren met Koos Serierse (bs), Jacques Schols (bs), Marius Beets (bs), Ruud Jaobs (bs), Rob Langereis (bs) en natuurlijk met Eric Ineke op drums. Kortom alle ingrediënten voor een perfect album aanwezig en duidelijk waar gemaakt! Maar Eric Ineke is degene die hier wordt geëerd en terecht, zoals ik hem al jarenlang heb gevolgd, meestal in de groep van Rein de Graaff maar ook in andere bezettingen, heb ik hem zien groeien als slagwerker tot het bereiken van de absolute top.

Het album begint met “Hershey Bar” waarin Jimmy Raney en Doug Raney , vader en zoon en beiden begenadigde gitaristen de hoofdrol vervullen met de helaas bijna vergeten Ruud Brink op tenorsax. Daarna volgt “I thought about you “ met Houston Person (ts) en Etta Jones , Person is een hardhittin’ tenor met een “ouderwets“ breed geluid, maar Etta klinkt , ondanks haar gedeelde voornaam met Etta James hier toch niet echt overtuigend. “Ornithology” van Charlie Parker is de lont die het vuur laat ontbranden met een ritme sectie van Rein, Koos en Eric met als solisten Pepper Adams op baritonsax, Rob McConell op ventieltrombone en Piet Noordijk op altsax, dit is jazzmuziek van de hoogste plank, o.k. Parker, lang geleden, zijn muziek was indertijd een revolutie, maar in de handen van deze muzikanten klinkt het nog steeds als een nieuwe ontdekking. John Marshall (tpt) is de gast in het romantische “Easy Living” van Rainger Robin, een heerlijke ballad waar het trio van Rein, Marius en Eric een fantastisch muzikaal tapijt voor hem neerleggen.

In “Thou Swel”, een klassieker van Rodgers en Hart horen we Frans Elsen (pno) en Jacques Schols (bs), het is een opname uit 1989, het adagium van Ineke “Anything you can play with sticks you can play with brushes” maakt hij hier volledig waar. In “Tangerine”(Schertzinger/Hart) is het genieten geblazen van het zwoele, brede geluid van de tenor van Scott Hamilton. In “Eric’s Blues” probeert trompettist Maynard Ferguson letterlijk de stratossfeer te bereiken met zijn hoge noten, mij bevalt het gitaarspel van Wim Overgaauw beter. “Ome” Ben Webster is te horen in “The Theme” van Miles Davis, zoals altijd is het genieten van Ben’s onnavolgbare sound, de superieure Tete Montoliu op piano, Rob Langereis op contrabas en Eric natuurlijk op het slagwerk, heerlijke muziek voor een razend enthousiast publiek, wat was ik daar graag bij geweest ! De jongste opname “Jotosco”(Beets) dateert uit 2007 met Rik Mol (tpt), Sjoerd Dijkhuizen (ts), Rob van Bavel (pno), Marius Beets (bs) en Ineke (drs.), een puike afsluiter die bewijst dat de Nederlandse jazzmuzikanten niet onderdoen voor hun collega’s aan de andere kant van de oceaan, dat was ooit wel anders.

Jan Van Leersum.